Møllehøj 171 m n.p.m. – Dania

W tak stosunkowo płaskim kraju jak Dania, gdzie najwyższe wzniesienia osiągają nieznaczne wysokości, status najwyższego punktu zmieniał się na przestrzeni lat wraz z rozwojem dokładniejszych pomiarów geodezyjnych. Różnice w wysokości między poszczególnymi „szczytami” często wynosiły zaledwie kilka centymetrów. Do 1847 roku za najwyższy naturalny punkt Danii uważano Himmelbjerget, wznoszący się na 147 m n.p.m. Być może wywierał on tak duże wrażenie, ponieważ różnica wysokości między położonym u jego podnóża jeziorem Julsø a szczytem wzgórza wynosi aż 121 metrów – co jak na duńskie warunki jest imponujące i sprawia, że zbocze wydaje się wyjątkowo strome. Na szczycie w 1875 roku zbudowano 25-metrową wieżę widokową. Później za najwyższy punkt kraju uznano Ejer Bavnehøj, mierzący 170,35 m n.p.m.  Na jego wierzchołku stoi wieża „Genforeningstårnet” – 12,5-metrowa konstrukcja wzniesiona w 1924 roku z okazji zjednoczenia z Północnym Szlezwikiem. Zbudowano ją z 100 tysięcy cegieł. Około 40–60 metrów od wieży znajduje się „genforeningssten” – kamień pamiątkowy ważący 13 ton, przywieziony z pola oddalonego o 3 kilometry. Transport trwał kilka dni i brało w nim udział ponad 100 wolontariuszy oraz 8 koni. Kamień dotarł na miejsce w grudniu 1920 roku. W całej Danii znajduje się około 650 takich kamieni. W 1941 roku za najwyższy punkt uznano Yding Skovhøj – wzgórze, na którym znajdują się trzy kurhany z epoki brązu. Najwyższy z nich sięgał 172,54 m n.p.m. Jednak w 1953 roku Geodetic Institute zdecydował się uznawać tylko naturalne wysokości, bez uwzględnienia kurhanów. Nawet bez nich Yding Skovhøj osiągał 170,77 m n.p.m., co wówczas czyniło go najwyższym wzniesieniem w kraju. Dopiero w lutym 2005 roku, po kolejnych precyzyjnych pomiarach, Dania zyskała nowy najwyższy punkt – Møllehøj, mierzący 170,86 m n.p.m. Znajduje się on  300 metrów od Ejer Bavnehøj i jest wyższy od Yding Skovhøj   zaledwie o 9 centymetrów. Choć położony jest na terenie prywatnym, nie ma problemu z dostępem do szczytu. Miejsce to oznaczone jest kamieniem młyńskim – pozostałością po młynie Ejer, który stał tam w latach 1838–1917.