Galdhøpiggen 2469 m n.p.m. – Norwegia

Długość trasy z parkingu – 13 km t/r

Pierwszy raz próbowałem zdobyć szczyt, dojeżdżając do schroniska Juvasshytta, położonego na wysokości 1841 m n.p.m. Prowadząca tam droga jest najwyżej położoną drogą w Norwegii. Było już dość późno, ale wciąż jasno, jak to bywa latem w tym regionie. Zrezygnowałem jednak z wejścia, ponieważ byłem sam, a należało przejść przez lodowiec Styggebrean, który jest mocno popękany, a szczeliny sięgają nawet 30–40 metrów głębokości, o czym informowała tablica. Nie miałem też czasu, by czekać wiele godzin na wyruszenie grupy z przewodnikiem. Sama nazwa lodowca również nie zachęcała do samotnego przejścia, ponieważ słowo „stygg” oznacza straszny, groźny. Tydzień później wróciłem w pasmo Jotunheimen, już lepiej przygotowany logistycznie, co w tamtym czasie było trudniejsze do zaplanowania bez map online, GPS-ów itp. Tym razem wraz z kolegą Bartkiem przyjechaliśmy do położonego w dolinie Visdalen schroniska Spiterstulen, leżącego na wysokości 1111 m n.p.m. Spiterstulen zostało założone w 1844 roku jako górskie gospodarstwo rolne, a pierwszy oddzielny budynek dla turystów powstał w 1874 roku. Stąd mieliśmy do pokonania ponad 700 m więcej przewyższenia niż z Juvasshytta, ale już bez konieczności przechodzenia przez lodowiec. Idąc na Galdhøpiggen, najpierw przeszliśmy przez drewniany mostek nad rzeką Visa, nazywaną też Visdalselvi. Początkowo trasa prowadziła stromym i kamienistym podejściem. Gdy znaleźliśmy się kilkaset metrów wyżej niż schronisko, dotarliśmy do granicy śniegu. Po przejściu 4,8 km i pokonaniu 1170 m przewyższenia osiągnęliśmy szczyt Svellnose (2272 m n.p.m.). Następnie, idąc dalej około 1 km, przeszliśmy nieco poniżej wierzchołka kolejnego dwutysięcznika – Keilhaus Topp (2355 m n.p.m.). Stamtąd mieliśmy jeszcze 1,3 km do celu i wkrótce znaleźliśmy się na szczycie. Tego dnia wiele osób postanowiło zdobyć najwyższy szczyt Skandynawii, więc na wierzchołku było dość tłoczno. Na górze znajduje się niewielki, wybudowany w 1975 roku z kamienia domek, znany jako Knut Voles hytte, który nie oferuje noclegów, lecz działa w nim bufet. Pierwsze schronisko na szczycie powstało w 1888 roku, jednak w 1919 roku zostało zniszczone przez burzę. W 1925 roku Spiterstulen postawiło nowe schronisko o nazwie Steinarstugu, a rok później Juvasshytta zbudowała własne – Volehytta. Oba obiekty funkcjonowały przez dekady, lecz również zostały zniszczone przez wichury: Steinarstugu w 1961 roku, a Volehytta w 1969 roku. Do Spiterstulen wracaliśmy tą samą trasą.